سکوتم را به شبنم ها
به گل های شقایق
دروغ این حقایق

سکوتم را به باران
ابر و مه و ماه
شب و خورشید و افلاک و ستاره؛
سکوتم را به هرچه کائن این کائنات است
بگویید تا برایم یک لغت معنا بیارد

نفهمیدم دلیلش را؛
کسی هست این طرف آیا
که کارش درک معنای سکوت دیگران باشد؟

به سینه سوختن ها هم همی باید مدارا کرد،
چگونه با کسی گویم که دردم دردِ بی دردی ست؟
علاج دل چگونه یافتن باید
زمانی که مرض نامُردگی در اوج بی فهمی ست؟

هلاکم کرده اند اینها؛
به دستانی که گشته متصّل با بندِ فولادی،
و پاهایم طلا
زنجیرهاشان نابِ ناب است

زبانم سوخته در معرض آن آتش خنجر
که لب هایم به هم می دوخت؛

ببستم چشمهایم را
کسی بیرونِ این زندان
نبیند حفره ای مشکی

دلم چشم است، تنم دریا؛
به دریایم هزاران جزر و مد
از سمت این ها
این خدایان زمینی ها
فرود آمد؛
چنان جزر و چنان مدی
که موجش ارتفاعش یک هزاران موج
و حاصل خشکی دریا

کفِ دریا زمین محتاج آب است
نباشد در ترک ها بی شمار است
به پستی و بلندی
چون زمینِ بایرِ بی باغبان است

سکوتم را خدا
گر قادری معنا نمایش؛
لب و صورت به یک سطح است؛

جهان ات هم همین بوده
که مشتی گرگ باشند و من برّه
چو قصد جان یوسف سوی چاهی در شتاب اند؛
اگر اینها همان هایند
همان ها را چگونه بایدش باور؟

همین حالا یکی دادش صدا آمد
نخوان مردک
تنت طاقت زیاد دارد؟

نگاهم سوی یک دیوار
ببستم دفتر شعرم
سکوتم را تو فهمیدی؟

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: